Truth
(Contemplations after reading "When Breath becomes air" by Dr. Paul Kalanithi". Sharing an embedded link for those who need a push to read. Not an ad; I don't profit from this, but this was a good book.)
Truth — is the completeness of knowledge; the summation of all that is ever to be known can never be contained in a single person.
However, it has been the quest of every conscious human. Everyone wants to know — the gambler wants to know if they’d win the lottery; the doctor wants to know if their effort cured the patient; the priest wants to know if the faith is founded.
Heck, even those who are paranoid and afraid of knowing the unknown deeply crave to know. In those moments we grasp, reach, and stretch towards something. We feel those moments when we are about to open the envelope that contains the result (any result!); we feel it when the oncologist is about to reveal the truth; we feel it when the ultrasound searches for a fetus; we feel it when we open the curtain in the morning to witness the sky.
The Truth is that collaboration is the key to our quest to know. We cannot possibly know it all. In order to know as much as we want to know, we need to relate, barter, donate, share, and beg for knowledge with our environment.
And this is the ultimate knowledge — dare I say, enlightenment.
Truth is knowledge. You cannot know it all by yourself. You are constantly seeking the truth and you can only piece together parts of the broken glass that you can see. You have to work with everyone around you to build a potentially perfect reconstruction of the broken glass. Once you have pieced all of it together, you have to debate, question, and understand if it can be made better and put all of your energy into making it better. When the time comes, you have to pass the baton to another you can continue to do this.
Because your time is finite; the truth is infinite — so will be our attempts to understand it.
நாடல்.
திண்ணை - எங்கள் சமவெளி. நான்கு முனைகளில் நான்கு குடும்பங்கள். எங்களை சேர்த்த இந்த திண்ணைக்கு துணையாய் ஒரு இரும்புத்தூண் துவஜஸ்தம்பம்.
எங்கள் காதுகளில் ஆயிரம் காலணிகள் சலசலப்பு.
என்னதான் மகனோடும் மருமகளோடும் தினந்தினம் சிரித்துப் பேசியிருந்தாலும், அவ்வப்பொழுது உனோ விளையாடியிருந்தாலும், எவ்வப்பொழுதும் கவலை பரிமாறிக்கொண்டிருந்தாலும் -- எனக்கும் லதாவுக்கும் வீடு திரும்ப ஏக்கம் வந்துவிட்டது.
பக்கத்து வீட்டு பாபுவுடன் பால் கணக்கும், பாரம்பரியமும் பேசும்போது வரும் நிம்மதி எனக்கேனோ நள்ளிரவில் மகனோடு செலவிட்ட பார்க்கலூஞ்சேரிலும் பார்கா புட்பால் மேட்சிலும் கிடைக்கவில்லை.
லதாவுக்கோ வேறொரு வேதனை. தனக்கும் மகனுக்கும் இடையில் மருமகள் வந்திட்டாளோ பயந்திருந்த அவளுக்கு தெளிவாய் புரிந்தது -- இடை இருந்த இடைவெளி உறவுமுறை ஒன்றும் இல்லை "தலைமுறை" மட்டுமே. தான் வளர்த்த செல்லப் பிள்ளை தாணியங்கியாய் செயல்படும் பொழுது ஒவ்வொரு தாய்க்கும் வரும் தருமசங்கட தலைவலி தான் இது. தன் வீட்டிலிருந்து, வீட்டாளும் முழு சுதந்திரத்தில் போதையுருவதே அவளது நிவாரணம். அந்த நிவாரண விநியோகம் நெல்லை எக்ஸ்பிரஸ் ரூபத்தில் அரை மணி நேரத்தில் வரவிருக்கிறது, நாங்கள் இருக்கும் பில்டபோர்ம் நான்கில்.
தூரத்திலிருந்து கேட்டுப் பழகினாலும், அருகில் வர வர டாப்ளர் எபக்டோடு டால்பி எபக்ட்டை கலந்து, இதயக்கூட்டை அதிர வைத்தது ரயில் ஹாரன்.
எங்களருகில் நால்வராய் நல்லிருந்த ஒரு நற்குடும்பம். நாற்பதாண்டுகளுக்கு முன் எங்கள் நால்வரைப் பார்ப்பது போலவே எனக்கிருந்தது. நான், லதா, மகன் சுரேஷ், மகள் வித்யா. இங்கிருக்கும் சுரேஷும் வித்யாவும் கூட சண்டை போட்டுக்கொண்டு தான் இருந்தார்கள். இங்கிருக்கும் லதாவுக்கு என்னவளை விட பொறுமை கொஞ்சம் அதிகம். நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு முன், இதே நெல்லை எஸ்பிரஸிற்கு நாங்கள் காத்திருந்த போது, என் மனதில் எதிர்கால கவலை; லதாவுக்கு வேலைப்பழுவுடன் கலந்த சம்சாரக்கலைப்பு; சுரேஷுக்கு மக்கரோன் கிடைக்குமோ என்ற ஆவல், அதில் முட்டை உண்டு என்று அம்மாவிடம் அளவலாமா என்ற மனப்போராட்டம்; வித்யாவுக்கோ ரயில் தடம் புரளுமோ என்ற கொடும்பயம். இங்கிருக்கும் நால்வருக்கு வேறாயிரம் வேதனை இருந்தாலும் நான் காண்பதோ என் கடந்த கால பிம்பம்.
எங்கள் அனைவரின் எண்ணங்களிலும் படர்ந்திருந்த அவ்வுணர்வு -- நடைமுறையிலிருந்து விடுமுறை.
பின்னாலிருந்த இரு குடும்பங்களை நான் கவனிக்க முயல,
"மூக்கை கொஞ்சம் உங்கள் தலைக்குள்ளேயே வைங்களேன்" என்று என்னவள் என்னிடம் கடிந்து விழ;
அவள் சொல்லில் இருந்த உண்மை என்னை கொல்ல,
ஆர்வத்திற்கும் ஆர்வக்கோளாரிற்கும் இடையே இருந்த சிறு சுவற்றின் பூனையாய் நான் பரிதவிக்க;
லதா நீட்டிய முறுக்கு
என் அலைபாயும் அறுபத்தைந்து வயது மனதிற்கும் அரைப்பசிக்கும் சமாதானம்.
காற்றில் பஜ்ஜி வாடை.
வந்தது ரயில் -- எங்களையும் எங்களைப் போன்ற இரு நூறு குடும்பங்களையும், எங்கள் பல நூறு நாடல்களையும், ஒரு இரவில் ஒன்றாய் சுமக்க. அவ்விரும்புச் சங்கிலிகள் இன்றிரவு ரயில் பெட்டிகளை மட்டும் இணைக்கப் போவதில்லை. ஒன்றாய் வாருங்கள், பயணம் செய்வோம்; திருநெல்வேலி ஜங்ஷன் வரை.
2023-05-07
Oh we are but a pair of water droplets racing towards each other on the window of a car zooming ahead in the rain.
(A few seconds ago...)
You, my friend, my company, my peer, my neighbor, and my audience.
Thunder in the skies should have warned us that the quiet journey that began from the sea and left us on this cloud was about to be over.
Things get tumultuous now. I see lightning!
I yell "Hey!" yet you missed it.
Did I see lightning? Was I dreaming?
Thunder confirmed by suspicion and your disbelief.
Here we go dropping as two droplets of rain from the comfort of the cloud towards the ground. I thought gravity was our company. I now realize that gravity is the villain dragging us down.
I am delirious about the possibile ends of this journey. Where will we go next?
A river?
The ocean?
Will we, the raindrops, serendipitously fall to quench the thirst of a crow chick as his mom feeds him through his beak?
You are delirous about the possible end too.
Will we end up in a ditch?
Will we be the raindrop that breaks the dam to kill a thousand beings with hands up in the air hoping for the rain to stop and the dam to hold?
Minutes from the cloud, seconds to the ground, I see that we are two, accompanied by millions like us, gravitating towards the ground. The ground that looked just the same from the sky.
Oh were we wrong!
The ground is not one thing!
The ground is the crow chick beak.
The ground is the dam.
The ground is the ditch.
The ground is the river.
The ground is the ocean.
The ground is the big round ball that is the earth.
It is the homogenous diversity of possibilities.
We all thought we were falling to the same ground.
We are all falling. Towards the ground. But the ground isn't the same for all of us.
How can all of us, in this journey from the cloud to the ground, experience a journey that is so alike each other's yet end up with wildly different destinations? I enjoy the journey, I know you do too.
Would we still enjoy it if the journey never ended? Oh, we want the journey to end, yet we want to wish it didn't.
I get it now.
That's the story well written. A story that sure ends, but as we read, makes us wish it never did.
Is that life too?
No time for reflection now, it is time to land.
Oh did we land. Of all the million raindrops, the two of us ended up here. Parallel streaks of water on the side of the window of this car.
Started from the top; now we're here. Oh we are but a pair of water droplets racing towards each other on the window of a car zooming ahead in the rain.
Image: Dall-E 2
Caption: "Two raindrops racing through the passenger window on the side of a car zooming in the rain in Seattle, 4K, digital art."
2022-12-28
ஒளி, இருளைத் தேடி.
பகல், இரவை தேடி.
நட்பு, தனிமை தேடி.
தேடல், தூக்கம் தேடி.
2022-02-12
மறுவழியில்
மரமிடையே
மினுமினுப்பு
மாலையின்று
மகிழுந்தில்
காண
கதிர்வீசும்
கதிரவனுடன்
கண்ணாமூச்சி ஆடுகின்றோம்
கண்மணி!
2022-01-02
Sometimes I rue the lack of articulation and sophisticated vocabulary in children. Contrary to prevalent opinion, I believe that kids have the most to teach us. Here is an imaginary Q&A between an articulate 3 year old and his personal robot trying to know him better.
Asiriri: "What was the hardest day of school?"
3yo: "The first day. A perfect amalgam of emotions. I felt happy in my chest, anxious on my shoulders, nervous on my gut, exhilarated on my head, and numb on my knees. Would I make new friends? Am I just about to encounter my best friend for life? What if I am bullied at school and it shapes how I function as an adult? What if I am the bully? What if I find out that school is not for me? Even worse, what if I find out that I am a textbook academic?"
As a kid, our firsts are first firsts.
As we grow old, our firsts are eventualities. The weight of our past puts the future on a pedestal, delicately balanced on the lever of our present. As we grow old, our firsts cease to amuse us; our lasts begin to haunt us.
The last time you meet your friend. The last time you were able to run a mile. The last time you drove a car. The last time you hiked a mountain. The last time you pulled an allnighter.
One man thinks that there is no greater pain than not knowing what would be the last time you did something. Another man believes that it is even worse to know that you are about to do something for the very last time.
Yet, some firsts are special. Your first day at a job you earned is special, whether it if your first job or your 100th, whether you're an employee or an employer. Tomorrow, the first working day of 2022, is likely such a day for you. If it is, cherish the first.
Adventure awaits.
2022-01-01
Lemuria
Orchids make great gifts, especially in the summer. At least that's what I said to myself as I picked one up from Wholefoods as I set out to visit my Bharath's family after a few calendar years and a few Covid centuries. It hasn't escaped my mind that I've known my friend since 1998, when the coolest piece of tech in my life was a 14" monitor, accompanied by a 512MB RAM, 20GB hard-drive and a Celeron processor. I chuckle to myself as I recall the time when Bharath and I used Google earth a decade later on the same computer (with some upgrades) to zoom in on my home after 2 hours of hunting. I chuckle, as I tap my handheld computer against an electronic brick to pay for the Orchid, a decade later and call for a taxi-cab by tapping on my handheld computer.
The Honda accord rolls along with an impressive U-turn on a narrow street. I use that to begin my small talk with Reginald, as I awkwardly board the car with the orchid in my hand. "That was a slick U-turn. Accord has a really small turning radius". Reginald smiles, seemingly annoyed at a yet another chatty Uber passenger, with a meaningless small talk.
"Are you Indian? Nice flowers", he glanced at the pink orchids.
"Yeah, thank you. For my friends' family. I'm visiting them after a while."
"I'm from SriLanka".
We were connected, albeit for 15 minutes, by Uber, familial love, longing friendship, our hatred of war, and lemuria.